+1’le El Ele

Ben Ege Üniversitesi, Psikoloji Bölümü öğrencisiyim. Ve bu yazımda hayatımda birilerini mutlu etmek için yola çıkıp nasıl mutlu edildiğimi anlatmak istiyorum.

Dönem başında topluma hizmet uygulamaları için bizden grup oluşturmamız ve çalışacak bir örneklem seçmemiz istendi. Her grup bir sosyal sorumluluk projesi tasarlayacak ve 7 haftalık süreçte bu projeyi yürütecekti.

Açıkçası bize biraz yabancı bir işlemdi beklenen. Ne yapacağımızı bilmez halde örneklem arayışlarına girdik. Gittiğimiz bazı yerler bizi istemedi, bazı yerler bize uygun değildi.

Yine böyle napsak diye düşündüğümüz bir gün gruptan bir arkadaşımız İzmir Down Sendromu Derneğinden bahsetti. Tesadüfen varlığını öğrenmiş, hatta arayıp bizimle çalışmak isteyip istemeyeceklerini bile sormuştu. Aldığı olumlu yanıtı duyunca gözlerimiz parlamıştı. Güç bizden yanaydı.

İlk görüşmemizde hiç beklemediğimiz kadar sevgi ve ilgiyle karşılandık. Reddedilmeye alışmış bir grubu ne kadar mutlu ettiklerini bilemezlerdi. Bizle ilk tanışan Bora olmuştu. Kendinden, yaptıklarından öyle güzel bahsetmişti ki bu projeye asıl ihtiyacı olanın biz olduğunu hissettirdi bize. Dernekteki her birey öylesine yoğun ve sosyaldi ki bize zaman ayıramayacaklarından korkmuştuk. Sonrasında hep beraber etkinliklerimizi tasarladık.

Tüm etkinliklerimizi arkadaşlığımızı pekiştirecek şekilde tasarladık. Bowlinge, sinemaya, konuşmak için kafeye gittik. Drama ve kareoke etkinlikleri yaptık. Fırsatını her bulduğumuzda birlikte dans ettik. Son olarak veda partimizi yaptık.

Çok eğlendik. Enerjileri o kadar yüksek ki o monoton hayatımıza gökkuşağını kattılar. Projemiz kısa sürdü, tadı damağımızda kaldı. Umarım bu arkadaşlık dostluğa dönüşür.

Unutmayalım ki “Gerçek dostlar kromozom saymaz.”.

Not: yaptığımız etkinlikleri toparladığımız videoyu ve annelerle yaptığımız röportajı ekledim belki izlemek istersiniz 😉